bu aralar mutluyum! neden acaba?

Bu aralar bana herkes ''çok mutlu görünüyorsun hayatında biri mi var? cildin ışık saçıyor botox mu yaptırdın? keyfin yerinde, hayırdır..? '' gibi sorular yöneltiyor. O kadar şaşırıyorum ki bu tepkilere... Ve bir o kadar da üzülüyorum; her güzelliği, mutluluğu ve huzuru birine, birşeye bağlamak zorunda olan insanlara..Ne tuhaf değil mi mutlu olmam için hayatımda biri olması gerekliliği! Yalnızsam yandım, öldüm, bittim ben! Sosyal medyada mutluluk pozları verdiğim bir sevgilim yoksa (olsa da yapmam da!) hayatım bomboş demektir! Botox yaptırmadıysam ne olabilir ki cildimin ışıltısı :) Keyfim yerindeyse hayra yormamam lazım, Allah korusun! Arkadaşlar bunların hiçbiri değil benim mutluluk kaynağım. Tek sebebi var:

BEN! Yanımda kimse olmadan mutlu olabiliyorsam, huzurumun hiçkimse ile alakası yoksa, keyfim her daim yerinde ve enerjimi yüksek tutmayı başarabiliyorsam tek sebebi benim. Tabii ki doğal sonuç: İnsanın kalbi yüzüne, cildine, kilosuna yansır! Şartlarla yaşar olduk bu hayatta.. ''Şu olursa mutlu olurum, bu mümkünse keyfim yerine gelir, ....sa severim, .....se beğenirim, ....sa kendimi iyi hissederim vs vs vs.. '' Kimse her sabah sağlıklı uyandığı için mutlu değil, kimse etrafındaki birçok insana göre karınca kadar derdi olduğu için şükretmiyor ve kimse sebepsiz yere gülümseyebilmeyi beceremiyor..Dedikodudan, insanların arkasından konuşmaktan, ''dost'' dediklerimizin mutsuzluklarıyla mutlu olmaktan vazgeçelim lütfen. Kendi hayatımıza odaklanalım. Başkalarının ne yaptığını, ne giydiğini, nereye gittiğini, kiminle olduğunu, ayakkabısına kaç maaş yatırdığını, arabasının markasını, övündüğü çapkınlıklarını, botoxtan şişmiş yüzüne söylediğimiz yapmacık iltifatları bir kenara bırakalım. Siz tüm bunlarla ilgilenirken kendi hayatınız geçip gidiyor yanınızdan. Mutlu olmayı bilen insanları değil,
neden bunun altında birşey aradığınızı sorgulayın arkadaşlar...

Sevgilerimle,

Aslı B.