ASLI BAL

Ben yalnızlığı seçenlerden ama sevdiklerimle olmaktan da vazgeçmeyenlerdenim! Bu ne mi demek..? Buyrun açıklayayım : İnstagram hesabımda paylaştım “en büyük zenginlik evdeki huzur” diye. Evime geldiğimde kapımı kapatıp canım kızım Maya ile geçirdiğim ilk 20 dk benim bu hayatta hiçbir şeye değişmeyeceğim nadir anlardandır. TV yi açmadan, salondaki koltuğuma uzanıp Maya’nın göğsümde mırıldamalarıyla geçirdiğim 20 dakika... günün tüm negatifliklerini attığım an! Sonra üzerimi değiştirip makyajımı siler ve aç değilsem tv nin karşısına kurulurum. İşte vazgeçilmez bir huzur anı daha! Kapınızı kapattığınızda tüm dünyanın, her şeyin dışarıda kalması fikri beni adeta büyülüyor:)) sanki başka bir zamana ışınlanıyorum. İşte bu benim ÖZELİM❤️ Tabii hayatım bundan ibaret değil:) dostlarıma, arkadaşlarıma vakit ayırmayı, onlarla programlar yapmayı, ailem, anneciğim ve tatlı arkadaşları ile zaman geçirmeyi çok ama çoook seviyorum❤️ Hayatta her şey dozunda olmalı. Yalnızlık da kalabalıklar da.. Hi

Kendimizi bildiğimiz andan itibaren başlıyor “kasmalarımız”. Olamıyoruz rahat, kendimiz gibi, olduğumuz gibi. Annemizin yanında rahatsak babamızın yanında kasıyoruz kendimizi! Yok mu böyle olan aranızda? Bence çoook:) “Ben çok rahatım ya, sıkıntı yok!” diyene bir de üniversitedeki hocalarının, sevgilisinin, patronunun ya da iş görüşmesi yaptığı insan kaynakları müdürünün yanında bakın😂 Rahat olamıyoruz işte... oysa ki farklı olsaydı hersey, biz, ailemiz, işimiz, arkadaşlarımız, tüm çevremiz..? Hayat nasıl olurdu acaba? Babasının yanında rahatlıkla sigara içen 16 yaşındaki ergenleri düşünün?? Nasılsa çoğunluğu içiyor! Neden rahat olup da babasının yanında yakmıyor bi tane de🤔 İlk buluşmada kasanlar vardır bi de. aslında tek amacı evlenmektir kızcağızın ama öyle bir özgürlükten, yanlız yaşamaktan, kimseye bağlı olmamaktan bahseder ki inanır karşısındaki gariban Türk erkeği. İlişkinin 36. günü başlar kaçınılmaz sorular “peki biz neyiz Selami?” “Yani ben senin neyinim..?” ya kusura bak

Sevgili Bircan Yıldırım’ın (@bircanyildirim_) sayfasında gördüm bu karikatürü👍🏼 BA-YIL-DIM! Yaşantımız akıp giderken nasıl bir düzen içinde olduğumuzun çoğu zaman farkında bile değiliz. Kurgulanmış hayatlar yaşıyoruz çoğu zaman ... Robot gibi, başkalarının istediği gibi ve istediği şekilde. Toplumda kabul gören kalıplarda yaşıyoruz çoğumuz hayatımızı. Ve pek tabii ki davranışlarımızı da aynı düzende oluşturuyoruz. Tuhaf geliyor insanlara “insani davranışlar” . Aynı karikatürdeki gibi: coşkuluysak, sevinçliysek, mutluysak, keyifliysek yadırganıyoruz. Çünkü genel olmak demek, herkes gibi olmak demek bunlar değil.. Asansörde karşılaştığınız kişilere selam vermek,  dolmuş veya otobüs şöförüne “hayırlı işler” demek garipsenir oldu memlekette. Hatta tuhaf tuhaf bakıyorlar böyle şeyler söyleyenlere😳 Biri bana “nasılsın” diye sorduğunda “ÇOK İYİYİM” demeye korkuyorum! çünkü mutlaka arkadından “HAYIRDIR..?” Sorusu geliyor. Ne demek hayırdır?? çok iyiyim! Hiç olmadığım kadar iyiyim ve böy

Son yazımın üzerinden 4 yıl geçmiş. 4 koca yıl... şimdi böyle yazıya dökünce ne kadar uzun ama ne kadar kısa bir zaman olduğunu anladım. En son kaldığım nokta, otomotiv sektörünün en büyük markalarından biri olan Toyota’nın Satış Müdürlüğüne geçtiğim seneydi. Satış işi yorucudur, meşakatlidir, yıpratıcıdır, tam hedefi yaptım dediğinde tekrar başa dönüp yeni ayda yeni hedefe koşmaktır. Sürekli değişen personelle  ve asla memnun olmayan patronla uğraşmaktır. Ancaaaak, tüm bunlara rağmen içinden atamadığın bir virüstür. Enerjini düşürmene izin vermeyen bir iştir. Taa ki vücudun ve beynin iflas edene kadar:( işimi de şirketimi de çok seviyordum ancak artık mutlu değildim. Çok iyi kazanıyordum. Bir çoğuna göre şımarıklık yapıyordum. Dışı sizi içi beni yakar misali.. iş hayatım böyle bir noktadayken biri girdi hayatıma. Damdan düşer gibi hem de! Ortak arkadaş yok! Ortak iş yok! Tek ortak nokta yaşadığımız şehir. 6 aylık bir flört dönemi ve ardından Roma’da romantik bir nikah... Detaylara