geçmek bilmeyen ağrılarınız mı var..?

Omuzlarınızda hiç bitmeyen sebepsiz ağrılar mı var? Ya da uykuya dalamadığınız gecelerin sayısı gitgide artıyor mu? Anlamlandıramadığınız şekilde yutkunma sorunu mu yaşıyorsunuz? Çözümleri o kadar kolay ki : AFFEDİN! Yaşanmışlıklarımız sonucundaki olumsuz duygularımız gün geliyor bu zavallı bedenimizden çıkıyor. Hadi bu beden dayanır belki ağrıya sızıya ama ya kalp? Bunca savaştan yara almadan, hasar almadan çıkabilir mi? Geçmişte yaşadığımız ve yaralarımızı tedavi etmediğimiz sürece ne bugünümüz olur ne de geleceğimiz..Gelin bugün kendiniz için harika bir şey yapın. Bedeninizi ve ruhunuzu hafifletmek için arının tüm geçmiş kötü anılardan. Geçin aynanın karşısına, bakın gözlerinizin içine ve deyin ki :

''Yanımda olmayanları, bırakıp gidenleri, kızdığım, öfkeme yenildiğim kişileri, bana haksızlık edenleri, günahımı alanları, yalan yanlış dedikodumu yapanları, sırtımdan vuranları, yüzüme gülüp dost olmayanları...Herkesi affediyorum.. Bilmiyorsunuz bunu, bir tek ben yaşıyorum içimde. Zaten bana yaptıklarınızdan veya yapmadıklarınızdan dolayı içimdeki fırtınaları da bilmiyorsunuz. Sorun yok o yüzden! Zor oldu önceleri bu gel/git duygularla baş etmek. Ama başardım sonunda. Affediyorum sizi! Sevgiyle uzaklaştırıyorum hayatımdan.. Artık bana zarar vermenize izin vermeyeceğim..,, ... İnanın bana o kadar kolay ki ''AFFETMEK''..O kadar kolay ki ruhunuzu rahatlatmak, bulutların üzerine çıkartmak.. Ve ne oluyor biliyor musunuz? Hesabınızı yüzyüze göremediğiniz insanları içinizde affettiğinizde çıkıp geliyorlar karşınıza ya da ''alo..,, diyor bir ses uzun zaman sonra. Mahçup, ezik, özür dolu bir ses tonuyla..Meğer ne menem bir duyguymuş kin! Ne beter bir zehirmiş öfke! Ne berbat bir kalp ağrısıymış ''asla affetmem!,, demek! Şimdi rahatsınız artık. Güçlüsünüz! Kimseye size ait olmadıkları, dürüstçe konuşmadıkları, sizi sevmedikleri için kızgın değilsiniz. Teşekkür edin hatta onlara! iyi ki böyle yapmışsınız deyin..Yoksa ne çok kirlenmiş yürek dolaşacaktı etrafınızda.. Unutmayalım ki, yaptığımız herşeyi koşulsuz bir hoşgörüyle karşılayıp affeden gücün yanında biz kim oluyoruz da karşımızdakini AFFETMEME hakkını buluyoruz kendimizde..? Bir gün bu dünyadan göçüp gideceğinin farkındalığıyla yaşayan tek canlıyız bizler, o zaman hiç ölmeyecekmişiz gibi davranmayalım kimselere... Kendi öfkemiz bizi bitirmesin kimsenin ruhu duymazken.. Kırık gitmesin hiçbir kalp bu dünyadan..

Sevgilerimle,

Aslı B.

Comment Form is loading comments...